Durduğum günler var benim. Gerçekten hiçbir şey yapmadığım hatta hiçbir şey yapmamayı iş olarak kabul ettiğim günlerim var. Günün, ayın, yılın yorgunluğunu bir kaç saate yükleyerek arındığım zamanlarım var. Yanında çay-'ayran' keyfiyle, içime çektiğim her "yudumda" dışarıya haykırdığım kirliliklerim var. Kasıtlı olarak "Hadi bugün hiçbir şey yapmayayım" derim ve nitekim kendime yepyeni bir iş çıkarırım.
Bugün hiçbir şey yapmamam günüm değil belki. Bugün yazımı yazıyorum, blogları inceliyorum, uykusuz okuyorum belki ama geçenlerde o günü ayarladım ve hiçbir şey yapmadım. Uyumadım, televizyon izlemedim, kitap okumadım, interneti açmadım bile. Telefonu kapattım. Sadece yaşadım o an.
Sadece yaşadım. Nefes aldım ve verdim.
Nefes aldım ve verdim.
Aldım. Verdim.
Aldım. Bir an vermeyi unutmuşum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder